کاشت دندان و مینی ایمپلنت در ارتودنسی

با از دست دادن دندان، دندان‌های مجاور و یا مقابل آن معمولاً دچار نوک تیزی، انحراف و یا رویش بیش از حد می‌شوند و در نتیجه فضاهای خالی به جا می‌ماند که برای جایگزینی دندان‌های از دست رفته مناسب نیستند. درمان ارتودنسی برای اصلاح مشکلات فضای خالی بین دندان‌ها انجام می‌شود و به جایگزینی دندان از دست رفته با پروتز دندان و نیز بهبود عملکرد، بهداشت و زیبایی دندان‌ها کمک می‌کند. کاشت (ایمپلنت) دندان برای ارتودنسی انکوریج نیاز به یک رویکرد میان رشته‌ای توسط متخصصان و برنامه‌ریزی دقیق برای دستیابی به نتایج مطلوب دارد. عمر ایمپلنت طولانی است اما ممکن است عمر آن کوتاهتر از عمر شما باشد که خوشبختانه این امر بسیار نادر است. نرخ از دست دادن ایمپلنت دندان، بستگی زیادی به چند فاکتور دارد: موقعیت آن در دهان چگونه است، ایمپلنت بر روی استخوان طبیعی فک قرار داده شده است یا استخوان پیوندی، بیمار سیگار مصرف میکند یا خیر.

میزان موفقیت کلی ایمپلنت در استخوان طبیعی فک 95 درصد است اما در استخوان پیوندی این آمار به 85 تا 90 درصد کاهش می یابد. در صورتی که بیمار سیگاری باشد از نظر آماری دو و نیم برابر احتمال از دست دادن ایمپلنت بیشتر از افراد غیر سیگاری است.

برای انجام درمان ارتودنسی بیماران بی‌دندان باید به یک اتودنتیست مجرب مراجعه کنید، به خصوص اگر تعداد قابل توجهی از دندان‌های خود را از دست داده‌اید. هنگام کاشت دندان با ارتودنسی، روش‌های مختلفی برای انجام ایمپلنت وجود دارد که عبارتند از: ایمپلنت پس از ارتودنسی و ایمپلنت قبل از ارتودنسی.

رابطه بین ارتودنسی و کاشت دندان چیست؟

• قبل از کاشت دندان، درمان ارتودنسی می‌تواند برای آماده کردن محل ایمپلنت انجام شود.
• درمان ارتودنسی می‌تواند برای ایجاد فضا برای کاشت دندان مورد استفاده قرار گیرد.
• ایمپلنت ممکن است برای انکوریج مطلق استفاده گردد.
• بسیاری از ایمپلنت‌های دندان را می‌توان برای انکوریج مورد استفاده قرار داد.
• ادغام درمانهای ارتودنسی با طرح درمان جامع، روش مؤثری است که می‌تواند نتایج زیبایی و عملکردی در دندان‌پزشکی ترمیمی را بهبود ببخشد.

استفاده از ایمپلنت در درمان ارتودنسی

انجام ایمپلنت پس از ارتودنسی

در بسیاری از موارد، ابتدا درمان ارتودنسی انجام می‌شود، زیرا ایمپلنت پس از نصب آن درون فک و در حین روند همجوشی ایمپلنت با استخوان، دیگر قابل اصلاح و تغییر نخواهد بود. بنابراین، دندان‌ها نیاز به جابجایی دارند تا فضای لازم برای کاشت دندان ایجاد شود. برخی از ارتودنتیست‌ها بر این باورند که اگر ابتدا ایمپلنت انجام شود و سپس از درمان ارتودنسی برای حرکت دندان‌های مجاور ایمپلنت استفاده شود، ایمپلنت در بهترین موقعیت ممکن قرار خواهد گرفت.

انجام ایمپلنت قبل از ارتودنسی

در برخی شرایط، ممکن است لازم باشد تا ایمپلنت دندان قبل از درمان ارتودنسی انجام گیرد. به عنوان مثال، اگر لازم باشد که ایمپلنت به عنوان انکوریج عمل کند تا ارتودنتیست بتواند نیروی کافی برای تغییر موقعیت دندان‌ها به میزان مورد نیاز را اِعمال کند، به احتمال زیاد قبل از نصب بریس، جراح دهان و دندان ایمپلنت دندان را انجام خواهد داد. همچنین، اگر دندان‌های مجاور ایمپلنت نیازی به درمان ارتودنسی ندارند، بیمار ممکن است ابتدا ایمپلنت دندان را دریافت کند.

انجام ارتودنسی و ایمپلنت به طور همزمان

هر دو روش ایمپلنت‌ دندانی و درمان ارتودنسی می‌توانند لبخند شما را زیباتر کنند. برخی از بیماران ممکن است به منظور رسیدن به لبخند مطلوب خود نیاز به انجام هر دو روش داشته باشند، بنابراین گاهی اوقات درمان ارتودنسی و ایمپلنت‌ دندان به طور همزمان انجام می‌شود.

مینی ایمپلنت یا مینی اسکرو چیست؟

مینی ایمپلنت که مینی اسکرو و یا دستگاه‌ انکوریج موقت (TAD) نیز نامیده می‌شود، ابزار بسیار کوچک پیچ مانندی است که به طور گسترده‌ای در درمان ارتودنسی مورد استفاده قرار می‌گیرد. محبوبیت این ابزار رو به افزایش است، زیرا مانند لنگر محکمی عمل می‌کند که از یک طرف بر روی استخوان تثبیت شده و از طرف دیگر به دندان (یا بخشی از دندان) متصل می‌شود و به آرامی دندان را حرکت داده و موقعیت آن را اصلاح می‌کند. 

ساختار مینی ایمپلنت

مینی ایمپلنت دارای سه بخش است:

• سر که برای اتصال بسیاری از سیستم‌های کشش دندان (سیم، کویل، کش یا دیگر دستگاه‌های الاستومری) طراحی شده است.
• گردن که به صورت زاویه‌دار طراحی شده و به مینی ایمپلنت اجازه می‌دهد تا در داخل استخوان فرو برود.
• بدنه که برای افزایش سطح تماس با استخوان و در نتیجه افزایش ثبات مینی ایمپلنت طراحی شده است.

مینی ایمپلنت در چه مواردی استفاده می‌شود؟

در ارتودنسی زمانی از مینی ایمپلنت استفاده می‌‌شود که نیاز به انکوریج بسیار پایدار و حرکت دندان در اطراف آن باشد. مزایای مینی ایمپلنت شامل بستن فضای بین دندان‌ها، ایجاد فضای بین دندان‌ها با عقب راندن دندان‌های آسیاب، اصلاح اوپن بایت و یا حتی صاف کردن یک دندان واحد می‌باشد.

موارد کاربرد و مزایا

• لق شدن دندان به داخل یا خارج: در این وضعیت استفاده از مینی ایمپلنت راحت‌تر از روش‌های سنتی است.
• بستن فضاهای خالی ناشی از بی‌دندانی: عدم نیاز به پروتز و کاهش عوارض درمان ریشه
• اصلاح موقعیت غیر طبیعی دندان‌ها: بهبود بهداشت دهان و دندان، بهبود انکوریج و بازسازی منطقه بی‌دندان.
• تقویت انکوریج: به حداکثر رساندن قدرت انکوریج، به عنوان مثال، کاشت دندان در ناحیه کام بالا (ایمپلنت پالاتال) سازگاری بیمار را بهبود می‌بخشد.
• بی‌دندانی ناقص: اباتمنت ترمیمی و کاهش عوارض دندان در آینده
• اصلاح نامرتبی دندان‌ها: ایجاد انکوریج محکم برای عقب بردن کل قوس و تسهیل باندینگ و درمان موضعی
• جابجایی استخوانی (ارتوپدیک): سرعت بخشیدن به باز شدن درز کام (گسترش کام) و حرکت استخوان

مراقبت‌های بعد از ارتودنسی

برای جلوگیری از بیماری‌های لثه و پوسیدگی دندان، شما باید دندان‌ها و بریس دندان‌ها را کاملاً تمیز کنید. تمیز کردن آنها با یک مسواک عادی کافی نیست و برای این کار نیاز به یک دستگاه تمیز کننده اضافی دارید. دندان‌پزشک / دستیار ارتودنتیست می‌تواند شما را در خصوص محصولات مناسب برای مراقبت‌های ارتودنسی راهنمایی کرده و نحوه استفاده از آنها را به شما نشان دهد. اقدامات آسانی برای تمیز کردن دندان‌ها پس از درمان ارتودنسی وجود دارد، از جمله:

• دندان‌های خود و بریس را دو بار در روز مسواک بزنید.
• دندان‌های خود را به مدت حداقل دو دقیقه مسواک بزنید.
• نخ دندان را از زیر سیم‌های بین براکت‌ها حرکت دهید.
• به آرامی از زیر سیم‌ها لابلای براکت‌ها را با برس سیمی تمیز کنید تا تمام جرم و پلاک‌ها زدوده شود.

عوامل مؤثر در درمان

سن بیمار

برای کاشت دندان سن بیمار عامل مهمی است. اگر ایمپلنت برای کودکان در حال رشد استفاده شود، به دلایل زیر مشکل ساز خواهد بود:

• استفاده از ایمپلنت دندان در فک بالا با توجه به امکان باز شدن درز پالاتال میانی مجاز نیست.
• تحلیل در قسمت خلفی فک بالا ناشی از تغییرات رشد می‌تواند منجر به وارد شدن ایمپلنت در داخل سینوس گردد.
• قسمت خلفی فک پایین همچنان به تغییرات رشد از همه جهات ادامه می‌دهد و به همین دلیل نصب قطعی ایمپلنت در این ناحیه دشوار خواهد بود.

تعداد دندان‌ها و و شرایط فعلی دهان

این موارد قبل و بعد از کاشت دندان اهمیت دارند.

ضخامت استخوان

استخوان ضخیم و متراکم (کورتیکال) دارای هسته فشرده اسفنجی است و عرض سمت خارجی دندان (رو به گونه یا باکال) و عرض سمت داخلی دندان رو به زبان باید 6 میلی‌متر بوده و بافت کافی داشته باشد. اگر ضخامت بافت نرم کمتر از 2 میلی‌متر و یا بیشتر از 4 میلی‌متر باشد، ممکن است مشکل‌ساز شود.

عوامل خطر

• مبتلایان به دیابت، در معرض التیام دیرهنگام قرار دارند.
• عادات مضر- سیگار کشیدن برای کاشت دندان جایز نیست، زیرا روند ترمیم کامل بافت و همجوشی ایمپلنت با استخوان را به تأخیر می‌ اندازد.

آزمایش رادیوگرافی دندان

منطقه مورد نظر باید از نظر وجود محدوده بین ریشه‌ای کافی، کیفیت و مقدار استخوان و یا هر گونه آسیب‌های ریشه (پری اپیکال) مورد بررسی قرار گیرد. هر گونه رادیولوسنت یا رادیواپاک در مناطق بالای آلوئولار تحتانی یا زیر سینوس فک بالا باید مورد توجه قرار گیرد.